Er rijdt een schoonmaakkarretje door de straat.

Dagelijks maken schoonmakers de straat schoon. Als ik naar mijn fiets kijk heeft het elke dag geregend. Het vuil spat er tegenop door de spuit waarmee de schoonmakers het vuilnis verzamelen.

Mensen doen hun best, getuige de foto: het elektriciteitskastje wordt gebruikt als afvalbak, ook al staat er een heuse vuilbak twee meter verderop. Het kastje wordt ook als zodanig gebruikt als de vuilbak niet vol is. Net als het achterzitje van de fiets, de plantenbakken, de drempel van je voordeur en meer van dat soort ‘logische’ plekken.

Het toont aan dat de mens zijn territorium niet wil bevuilen. Gewoon iets midden op straat gooien voelt toch minder fijn. Dat het daar uiteindelijk wel belandt is een gevolg van wind, uitpuilende vuilnisbakken of een enkele onverlaat die denkt een goeie grap te maken. Maar dat laatste is een uitzondering.

Ik vind het hoopgevend dat, zelfs als er al van alles rondslingert, mensen toch hun vuilnis liever een bestemming geven. Het doet me denken aan de stelling dat dieren hun eigen nest niet bevuilen. Op sommige dagen word ik mies van de verwording; dan lijkt het alsof wij, als enige diersoort, dusdanig ver van onze natuur zijn afgedwaald dat er geen belemmering meer is om los te gaan.

Maar dit stilleven geeft me hoop. Zelfs in bedwelmde staat van zijn of misschien wel juíst onder invloed, valt een mens terug op zijn natuurlijke neigingen: bevuil je eigen nest niet. Het gros van de mensen lijkt dus toch te willen deugen. Mooi.

Ik krijg van de gekste dingen hoop, zelfs van een berg vuilnis! Waar krijg jij hoop van? Ik ben reuze benieuwd! Vertel!