De achteringang op de Warmoes

Ze wandelen door de wijk, handen hangen losjes in de bovenste zakken. Vroeger, alweer een paar jaar geleden, zat er een politiebureau op de Beursstraat. Het pand liep door tot aan de Warmoesstraat, daar was de achteringang. Zo konden verdachten gemakkelijk naar binnen geschoven worden. Hoefden ze niet langs de mensen die om andere redenen aan de balie stonden.

Aangifte doen

Wat voor redenen heeft iemand eigenlijk nog om aan de balie te verschijnen? Als je je beursje verliest, meld je dat online. Wie z’n fiets kwijt is, doet al jaren geen aangifte meer. Of je bent zo’n slimmerik die z’n fiets verzekerd heeft, dan moet je wel. Maar dan doe je dat dus digitaal.

Typmachines

Stel, je bent twintig, dan kan je je toch geen wereld voorstellen waarin we met typemachines werkten? Velletje papier indraaien en rossen maar. Kostte je bijna je vingers, zo hard moest je de toetsen indrukken om ze op het papier te laten verschijnen. En geen fouten maken want dan kon je opnieuw beginnen. Maar dat terzijde.

Kneuterwerk

Een aangifte opmaken, dat was een klús mevrouw/meneer! Naam en adresgegevens invoeren, zaaknummer, wie had wiens hersens ingeslagen en hoe was dat zo gekomen. Dat moest allemaal getypt worden. Op zich is daar niet veel aan veranderd. Het moet nog steeds allemaal getypt worden. Alleen doen we dat typewerk nu zelf: van je gestolen fietsen, gezakkenrolde portemonnee’s, het kleine kneuterwerk, doe je allemaal zelf aangifte van.

Tijdwinst

Dat én de correctieknop zijn toch grootse innovaties binnen de politiewereld. Pure tijdwinst zou je zeggen. Dan kan je nog ’s een ommetje maken en je blauwe pak laten zien aan de mensen.

En toch…  je hoort de politie nooit over deze tijdwinst. Gek, niet?

Wind jij je daar ook wel ’s over op? Of heb je andere opwindingen aan je hoofd? Deel ze! Ik ben je luisterend oor!