Boodschappentas

Je kunt je wel verschuilen achter zo’n boodschappentas maar zeg eerlijk, de buurtsuper ligt de andere kant op. Als ik de foto bekijk raak ik instant ontroerd. De vrouw zwiept flink met haar armen alsof ze haar evenwicht alleen zó kan behouden. De man sjokt er ontspannen naast, al een tijdje gewend aan haar behoefte aan meer ruimte. De tijd dat ze hand in hand liepen, ligt achter hen.

‘Draag jij de boodschappentas? Dat komt mij beter uit.’ Ik vraag me af wat er in de, op het oog lege boodschappentas zit. Een pakje kuch misschien? Tenslotte zijn ouderen van deze generatie wel heel modern, als ze zich de luxe permitteren van lunchen op een terrasje.

Waartoe?

Op naar de rosse buurt. Misschien in de geest van ‘Napels zien en dan sterven’. Of zijn ze op weg naar wat cultuur in de Oude Kerk en hebben ze geen weet van het Sodom en Gomorra daaromheen? Of blijven ze misschien graag op de hoogte van wat er gaande is in een stad als Amsterdam, net als iedereen?

Uiterlijk

Ik hou het op het laatste. Daarbij; ouderen zijn niet zo oud als ze eruit zien. Als ik van mezelf uitga; ik schrik als ik in de spiegel kijk. Mijn uiterlijk strookt niet met mijn gevoelsleeftijd. Ik ben namelijk een lekker wijf van dertig, maar in de spiegel zie ik een vijftiger. Omgerekend voelen de mensen van de foto zich misschien pas vijftig. En schrikken zij ook als ze in de spiegel kijken en een AOW-koppie zien.

Voor elk wat wils

Het leuke van de rosse buurt is de variatie: De Oude Kerk biedt cultuur en eromheen het Sodom en Gomorra. Voor elk wat wils. Misschien pakken we hier wel de essentie van het leven met al zijn facetten.

Hoe anders was het geweest als we de Oude Kerk niet in ons midden hadden gehad. Zouden we dan nog zo vrij een wandelingetje in de rosse buurt kunnen maken?

Hoe oud voel jij je? En? Zie je er ook zo uit? Vertel! Ik ben reuze nieuwsgierig!