Inchecken

Dagelijks tussen negen en half tien komen de meisjes aan.

Doelbewust lopen ze naar een bepaalde deur in de straat waar ze aanbellen. De deur gaat open en tien minuten later komen ze weer naar buiten.

Het duurde even voor ik het patroon door had. Dat zijn dé meisjes. De meisjes waar het in deze buurt om draait.

Met de sleutel in hun hand lopen ze naar hun werkplek voor de dag.

Prostituee

Daar aangekomen kleden ze zich om en veranderen ze in een prostituee. Of misschien moet ik zeggen ‘meisje achter de ramen’. Ik weet alleen niet of je haar zo pas noemt als ze plaats heeft genomen achter het raam, of dat ze ook voor die tijd al zo heet.

De meisjes hebben altijd een grote tas bij zich. Ze lopen altijd kwiek. Ze zien er altijd sportief uit. Ze hebben vaak een kopje koffie in de hand. Hun haar zit altijd casual. Ze dragen geen make-up. Kortom; het ziet er allemaal heel anders uit, dan als ze eenmaal achter het raam staan.

Loopje

En toch pik je ze er meteen uit. Het heeft jaren geduurd eer ik begreep waar je die meisjes nou aan herkent. Het is het loopje. Iedereen hier in de buurt wandelt, flaneert. Behalve twee groepen mensen; buurtbewoners en de meisjes.

Buurtbewoners herken je aan hun kleding. Zij lopen er zakelijk bij. Ze fietsen, ze dragen ook grote tassen, maar van een ander model: aktetassen en laptops.

It’s all in the details

De meisjes werken graag met roze in hun accessoires. Er danst vaak een vrolijk versiersel aan de tas. Hun haar zit casual in een staart opgebonden maar het is overmatig goed verzorgd vergeleken met de gemiddelde vrouw. En als ze heur staart losgooit, komt er een wulpse bos tevoorschijn.

Grappig hoe onze hersens werken. We delen onze soort graag in hokjes in. Dat geeft veiligheid en rust in de kop. Hoef je daar niet meer over na te denken.

Zie jij ook patronen in het leven om je heen? En, wat doe je met die informatie?