Dit is een hijsbalk.

Wereldwijd niet erg bekend. Dat bleek toen we het bureau van mijn tante met touw en blok naar binnen moesten hijsen. Een auto mag hier de straat niet in dus een goede vriend met bakbrommer had zich opgeworpen. Hij zou het bureautje wel even oppikken.

We hadden net een berichtje van hem ontvangen dat hij onderweg was. Voor ons het signaal om touw en blok te installeren aan de hijsbalk. Het ophangen is altijd een Ding. Het is moeilijk om het loei-zware blok aan de haak te krijgen. Met één hand. Ver uit het raam hangend.

Ook weet je eigenlijk nooit zeker of de hijsbalk niet verrot is. Het oudste -stenen- huis van de stad Amsterdam staat hier in de straat. Het is van 1380. Ruim 600 jaar oud!

Gelukkig is het hele blok onlangs gerenoveerd. Sommige panden zijn zelfs nieuw opgetrokken in het grote renovatieproject van dit Blaauwlakenblok. Ons huis is voor deze buurt vrij nieuw; uit 19 honderd zoveel. Ik knijp m’n ogen dicht en ga er vanuit dat de hijsbalk goed is.

Enfin, hijsen dus. Het blok hangt, ondanks hoogtevrees van man, te korte armen van deze vrouw en oei gevaarlijk (mams) voor zoon. Tijd om het touw om het bureau binden. Vanuit het raam boven roep ik aanwijzingen want ik weet het beter. Vriend staat beneden stoïcijns mijn tips toe te passen, honderdduzend toeristen te negeren en terug te roepen dat ik het touw moet laten vieren.

Flits flits, er ontstaat een oploopje. Iedereen wil zien wat er gebeurt. Men knipt aan één stuk door foto’s. Dan het seintje dat het touw zit. Hijsen maar! Het bureau hangt halverwege de eerste verdieping… Er wordt aanhoudend geflitst. De toeristen moedigen vriend aan, vragen wat we aan het doen zijn en leveren luidkeels commentaar. Vriend hijst onverstoorbaar door.

Ook wij boven geven geen sjoege want het binnenhalen door het raam is altijd even spannend. De kijkers leggen elkaar uit wat ze denken dat er gaande is. Ze maken grapjes met elkaar. En houden hun adem in.

Het hijsen wordt een verbindende factor onder de toekijkers: iedereen staat met elkaar te kletsen en te lachen. Daverend applaus als vriend het touw laat vieren.

Voor ons is het een klussie. Voor anderen een hoogtepunt in het fotoboek; ‘Look how locals move houses in the Red Light District!’

Heb jij ook wel eens spontaan verbinding gevoeld met je medemens? En? Wat was de aanleiding? Vertel!