Hoerenhokken hebben een hoge drempel.
De verzakte oude pandjes hebben vaak een hoge stoep. Desondanks zie ik regelmatig gehandicapten door de rosse buurt struinen. Al weet ik niet of je kunt struinen in een rolstoel. Hoe dan ook, alle soorten mensen komen er voorbij, dus ook de door God lichamelijk minder goed bedeelden. Tenslotte hebben zij ook behoefte aan een gemakje.
Zo rijdt er bijvoorbeeld regelmatig een man rond die fantastische trucs uithaalt met zijn rolstoel. Hij zoekt contact, verzamelt wat publiek en gaat vervolgens enorm tekeer: Hij maakt vaart, gooit zichzelf met stoel en al in een scherpe bocht en helt vervaarlijk over…
Je houdt je hart vast als hij op één wiel plat door de bocht scheurt. Machtig mooi.
In het contact met zijn publiek maakt hij vooraf afspraken over de vergoeding voor zijn act. Steevast trekken mensen hun portemonnee voor een gulle gift. Hij heeft er vast een leuke bijverdienste aan. Ik zie hem hier in de straat regelmatig zijn trucs doen. Maar dit terzijde.
Wat ik me afvraag, is hoe onze gehandicapte medemens binnen komt bij een meisje. Per slot van rekening wonen we hier in de oudste buurt van Amsterdam. De panden hier zijn niet bepaald rolstoelvriendelijk.
Ik zie zo’n frêle vrouwtje in negligée geen zware rolstoel naar binnentrekken over een drempel van zo’n 25 centimeter. Ook zag ik nooit een hulpvaardig iemand een gehandicapte medemens uit zijn stoel trekken om hem naar binnen sjorren.
Zelfs mijn echtgenoot weet na 30 jaar wonen in de Rosse Buurt nog steeds niet hoe zich dat oplost.
Wel had hij een andere anekdote over hulp die hij eens aanbood aan een gehandicapte vanwege diens volle plaszak.
Mijn man bewoonde destijds een pand met beneden een garage, dus hij reed de benauwde tobber, met wagen en al, zo bij hem naar binnen. De benauwde man parkeerde, de plaszak werd geleegd en weg was de vogel, de joystick van zijn geavanceerde stoel kundig bedienend met zijn kin.
Ook dit was een oude bekende uit de buurt. Maar zelfs mijn man weet na 30 jaar desgevraagd niet te vertellen hoe de rolstoelende mens aan zijn gerief komt, gezien de logistieke drempel van de hoge dorpels.
Wederom een raadsel in de doorlopende feuilleton van de Rosse Buurt.
Hoe ga jij om met de drempels in je leven? Vraag je hulp aan een EmotieGids of bedenk je liever een truc?
Ik heb al mijn leven lang moeite met hulp vragen, totdat ik MOEST… En toen kwam ik een spreuk tegen: hulp aanvaarden betekent niet, dat het niet kan. Het betekent, dat ik het niet alleen hoef te doen. Heeft uiteraard niks te maken met die hoge drempels bij jou in de buurt ??
Hulp vragen is idd razend moeilijk. Met deze spreuk heb je een heel andere insteek. Mooie bijdrage, dank je Angélika!
Graag gedaan! ??