Op een dag lag er ineens een anoniem kunstwerk.

Een strelende hand in koper in het plaveisel van het Oudekerksplein. Toepasselijk voor de rosse buurt, streelt de hand een borst. Het is van een anonieme kunstenaar. Het kunstwerk ligt er zomaar.

En dat kan natuurlijk niet. Er kwam een klacht over geluidshinder in verband met de reinwaterkelders. Iemand had met een steen op het beeld geslagen en dat had lawaai gemaakt door de holle ruimte eronder. Ook klaagde een mevrouw dat het een seksistisch beeld betrof. Twee opmerkelijke klachten: Welk mens voelt de behoefte om een borst met een steen te bewerken? En welke bewoner van de rosse buurt neemt aanstoot aan een borst, laat staan eentje van koper? Maar dit terzijde.

Dus na een week haalde Stedelijk Beheer het stuk weg. Dit was tenslotte ook al nummer vier, in de rij van anonieme kunstwerken. Men moest een daad stellen. Het weghalen was geen sinecure; er bleek een meter beton onder het kunstwerk te hangen. Een laadauto met grijper moest eraan te pas komen om de borst te verwijderen.

De media had lucht gekregen van het zoveelste anonieme kunststuk in de stad en schreef erover. Elke maand kwam er een stukje informatie bij. Zo bleek de secretaresse van de toenmalige wethouder verantwoordelijk te zijn voor de klacht van geluidsoverlast. Dat kon verholpen worden met isolerend materiaal en daar had mevrouw geen bezwaar tegen. De anonieme kunstenaar had zich ondertussen gemeld; ook hij had geen bezwaar tegen isolatie. Als zijn identiteit maar geheim bleef.

Daarop werd een paar maanden later besloten het beeld terug te plaatsen. Eerst was er nog sprake van dat dat ‘ergens’ in Amsterdam zou zijn, maar dat is teruggedraaid: het beeld ligt nu weer pontificaal op ons Oudekerksplein.

Jammer dat een onverlaat de borst een gele tepel gaf. Daar moet ik nog iets aan doen.

Laat jij wel eens iets moois achter voor je medemens? Deel je verhaal! Ik wil het weten!