Wij zijn leuk

We zijn een leuk stelletje, maar ik moet realistisch blijven: Sinds we in de rosse buurt wonen, zijn we ineens extra aantrekkelijk voor bezoek.

Toen wij net verhuisd waren, gaf het wonen in deze buurt mij een gevoel dat ik voorheen niet kende. Een soort exclusiviteit?

Iedereen vindt het spannend om hier langs te komen. Het verschil in reacties op “Ik woon in West” of “ik woon op de Wallen” is opmerkelijk.

We nodigen wel ’s iemand uit voor een afzakkertje. Sinds de verhuizing zegt men nooit nee, of het moeten de nieuwe buren zijn 🙂

Ook blijkt dit adres een aantrekkelijke tussenstop voor een plasje of kopje thee als je gaat shoppen. Zo combineert men het nuttige met het aangename, al is winkelen niet nuttig en nog minder aangenaam, maar dat terzijde.

Naarmate we hier langer wonen, zie ik een kleine kentering ontstaan. De glans gaat er een beetje vanaf nu het nieuwe en spannende onderzocht is.

Ik hoor steeds vaker een smoes om de buurt niet in te hoeven: Kom maar  naar mij, wel zo rustig.

Ik snap het wel: het wordt namelijk steeds drukker in mijn buurt. Om hier te komen moet je bij de Dam eigenlijk al van je fiets afstappen want iedereen loopt midden op straat. En met de auto … De auto? Laat me niet lachen! Daar gaan we het niet eens over hebben.

En ook al springen Engelsen altijd nét de verkeerde kant op als je je fietsbel gebruikt, zonder dat ben je hier volledig verloren. De Rosse buurt is niet te doen zonder bel. Maar wie heeft er tegenwoordig nog een bel op z’n fiets?!

Werk jij ook met een bel op je fiets? Deel hieronder waarom!