Ochtendrituelen

Pompompom… Zaterdagochtend.
Rijkelijk lang uitslapen.
Me verheugen op m’n favo maaltje van de dag; het ontbijt.
En even google analytics checken.
Ja jongens, ik hou precies bij hoeveel van jullie er meelezen, waar jullie wonen, hoeveel verhalen je hebt gelezen en hoe laat dat was. Dit, om jullie even wakker te schudden hoe de feiten er voor staan op het wereld wijde web.* Maar dit terzijde.

Ik nuttig mijn ontbijt en geniet. Ik lees een bijlage als we die in huis hebben. En dan begint het boodschap-ritueel: Lijstje maken, lege flessen verzamelen, lege eierdozen mee, oude kranten in een papieren tas stoppen zodat ik die met tas en al in de papierbak kwijt kan. Lege melkflessen niet vergeten, en gaan.

Strijd

Beneden kom ik er vaak achter dat ik het plastic ben vergeten. Waarom steeds dat plastic en niet het papier is me een raadsel. Eenmaal op straat begint de strijd. Ik loop met een zware papiertas in de ene en een bulk flessen cq eierdozen in de andere hand. Ga ik linksom of rechtsom? Beide opties zijn niet aanlokkelijk vanwege de routing. Linksom is loeidruk en moet ik langs dat Engelse café waar de tap nooit dichtgaat. Rechtsom zijn opstoppingen bij de smalle bruggen vanwege de vele toeristen die daar een selfiemomentje pakken. Vandaag rechtsom dan maar.

Macht aan de lopers

Ik adem diep in en gooi mezelf in de menigte: ‘Sorry, can I pass please? ….. Do you mind…?…. Can I please…? …. Sorry, I live here! …. Excuse me! …. Excuse me!! …. Ex cuse me!!!!!

Ik ben dan ook twee keer zo breed door die volle tassen. Zo breed als een licht obese Amerikaan zeg maar. En op de stoep past eigenlijk maar anderhalf persoon. Het begrip ‘stoep’ is hier trouwens een uitgehold begrip geworden. Voetgangers nemen de macht over op straat.

Waar wij als fietsers ’t vroeger voor het zeggen hadden, is dat nu een lachertje ten opzichte van de macht van de lopende massa. Probeer maar eens door groen te rijden op de kop van de Kalverstraat en de Dam. Eén dikke massa voetgangers die door rood stoot. Je moet heel wat kousen schampen om er doorheen te komen.

Kriskras

Zonder fiets gaat dat een stuk lastiger. De mensen vóór je schuifelen over de gracht, beetje omhoog kijken, fotootje maken, telefoon checken, omdraaien en hun clubje iets aanwijzen. Je denkt steeds dat je tegen de stroom inloopt maar realiteit is, dat er geen stroom ís. Mensen lopen kriskras door elkaar, staan midden op de weg stil en kijken alle kanten op behalve de mijne. Kijken ze wel in mijn richting, dan kijken ze door me heen en lopen ze gewoon door.
Tegen me aan, altijd tegen me aan.

Opties

Er zijn verschillende manieren om je hier doorheen te bewegen. Na een aantal mislukte methoden die allemaal uitdraaiden op hevige emoties en ergernis mijnerzijds werd het tijd voor een nieuwe tactiek.

Ik stel me voor dat we ons gaan bewegen als zo’n zwerm vogels of vissen die tegelijkertijd van richting veranderen. Ik weet zeker dat wij dat vermogen ook in ons hebben; met elkaar en om elkaar heen bewegen zonder op tenen te staan of iemand aan te raken. Misschien moeten sommigen van ons nog een beetje oefenen maar ik houd hoop.
Ook tegen beter weten in.

* Grapje! Maar wel een leuk experiment: Schrok je? Deel ’t! Ik ben oprecht nieuwsgierig naar hoe jouw gevoel voor privacy ervoor staat!