Eens per maand is er een rondleiding in de Beurs.
En aangezien ik ook wel ’s aan de hand wil worden genomen dacht ik: Hup! Op naar het Beursgebouw!
Punt een was ik vijf minuten te laat maar ik kon nog aanschuiven in de rij wachtenden. Punt twee was het laatste kaartje net uitverkocht maar werd ik er toch tussengeschoven door de aardige dames van de receptie. Ik voel me soms net Guus Geluk. En de rest van de wereld is dan Donald. Dat is een beetje jammer, maar ja, iemand moet de gelukkigerd zijn. Maar dit terzijde.
Het meisje van de rondleiding had een uitermate smakeloos jasje aan. Gelukkig begon ze daar zelf over zodat ik geen uitleg hoefde te vragen: Op de beursvloer wapperde men vroeger nog met papieren aandelen. Het was dan zaak om rap de man met het juiste papier op te kunnen snorren. Vandaar de lelijke jasjes, geheel in stijl met de heersende traditie. Jammer voor dat meisje. Vond ze zelf ook.
Verder viel ’t me op dat er in de grote hal, waar vroeger die lelijke jasjes rondrenden, nu achter computers zittende mannen zaten. Fashion wise waren ze in een eeuw tijd niet erg opgeschoten. Qua comfort wel: nu zitten de mannen in fijne bureaustoelen onder een soort zonneparasolletjes. Het ziet er vanaf de balustrade ronduit gezellig uit; grote planten, mooie koperen beelden, ’t kan niet op. We staan op een soort balkon rondom de grote ruimte, naar beneden te kijken.
We kijken niet alleen naar beneden, ook de bestuurskamer is opengesteld voor bezoek. Spannend want ons aller Willie schijnt hier regelmatig te vertoeven. De muren zijn dan ook extra dik en de enorme houten deuren zijn dusdanig isolerend dat je hier je oortje niet te luister hoeft te leggen: anti-afluisterbouw. Dus niet a-fluister maar af-luister. Gebouwd op niet-afluisteren. Het wordt nog gekker: er is een apart zijkamertje gebouwd voor de notulist. Deze mocht vanwege de hiërarchie niet in de kamer met belangrijke mannen zitten. Of meespeelt dat vrouwen in die tijd vaak de notulist waren en dat ze gewoon niet mee mochten spelen met de mannen, wist het meisje niet. De kastdeur van dit hokje leek iets minder dik, maar dat is een aanname.
Verder zag ik Vrouwe Justitia hangen, uitgevoerd in marmer. Voor de gelegenheid zonder blinddoek! U zult wel denken: maar ze draagt die doek toch om symbolisch aan te geven dat ze geen oordeel heeft? Inderdaad. In deze speciale ruimte moest ze echter een oogje in het zeil houden, zo gaat het verhaal. Lijkt me geen overbodige luxe in deze crowdfunding place avant la lettre. Dit betekent ‘publieksfinancieringsplaats van voor de letter’ maar dat bekt niet zo lekker.
PS Je vraagt je nu natuurlijk af; waar zijn dan de foto’s van dit fantastisch mooie gebouw, ontworpen door kerkenbouwer Jos Cuypers (zoon van!)? Ik heb 56 foto’s voor jullie geknipt. Gevochten als een leeuw om dat voor elkaar te krijgen want officieel mocht dat niet. Maar ik heb ze. Op de telefoon. Alwaar ze niet afwillen. Vandaar mijn uitgebreide en beeldende beschrijving vandaag. U hebt het maar met me te stellen.
[Update 5 mei: Wat foto’s betreft, Wetransfer en ik, total match. Dus nog een extraatje: Aanschouw het hout, dik in de lak. De marmeren ingelegde vloer. De bogen. Gemozaiekte muren en plafond. Bofferds!]
Voel jij je ook vaak Guus? Of toch meer Donald? Laten we turven! Deel ’t in de comments!