Ze lijken wel te dansen.

Ze staan op straat, te giechelen, strijken een krul achter elkaars oortje, draaien, draaien, kunnen niet stilstaan.

Drie meisjes van achttien, misschien negentien jaar. Ze hebben duidelijk een missie: twee dragen hetzelfde setje, een korte rok met een bijpassend topje. En beiden een hoge paardenstaart.

Het meisje met de grote krullenbos knipt af en toe een foto, alwaar de paardenstaartmeisjes dan voor poseren. Het krullenmeisje heeft ook een kleine megafoon bij zich waar een disco-muziekje uit knalt als ze ‘m aanzet. Daarop versnellen de paardenstaartjes hun huppeltjes iets en lijkt er -heel eventjes- een echt dansje te ontstaan. Maar dan klapt hun ranke lijfje dubbel van het lachen en zet het krullenmeisje gauw haar megafoon weer uit.

Wat er precies op stapel staat weet ik niet. Ik ving iets anders in dit beeld: Juist op het moment dat ik de foto maakte kwam er een zwerver de hoek om. Sinds een paar dagen zie ik hem in de buurt lopen. Hij heeft een overvolle rolkoffer bij zich, geheel passend in de stijl van deze buurt. Met een volle plastic Action-tas in zijn andere hand sjokt hij de buurt rond.

Door zijn onverstoorbaarheid lijkt het alsof hij een doel heeft maar zeven minuten later heeft hij een rondje gelopen en komt hij hetzelfde straatje uitsloffen.

Het krullenmeisje ziet hem wel. Waar ze eerst volledig op elkaar gericht waren (en op een mannelijke voorbijganger die knap genoeg was), lijkt het krullenmeisje nu aan het wankelen gebracht. Ze ziet de sjokkende man met zijn leven in twee tassen.

Gek misschien, maar ik denk aan haar schouders te zien dat ze meevoelt met de zwerver. Zou het voor de man uitmaken dat hij gezien werd? Misschien had zijn leven wel een andere wending genomen als hij zich gezien wist.

Sta jij ook wel eens te wankelen door iets wat je raakt? En? Doe je daar iets mee? Vertel! Nu! Ik hoor het zo graag!